Za siedmioma górami, za siedmioma lasami i siedmioma rzekami żył sobie czarownik Stanisław. Kiedyś doradzał królowi, lecz gdy z Zachodu nadeszła do Polski dziwna moda na palenie tych, co parają się czarami, musiał dwór opuścić. I tak z roku na rok gorzkniał – coraz rzadziej o siebie dbał, za to coraz częściej miał smak na miody sycone, wina i piwa. Krótko mówiąc: staczał się. Pewnego dnia w zapyziałej chatce czarownika pojawiła się piekielnie piękna niewiasta – piekielna, wszak z piekła rodem. Diablica owa dała nogę z czarciego świata, bo marzyła o tym, aby stać się człowiekiem, mieć rodzinę i o nią dbać. Nasz czarownik zakochał się w diablicy i postanowił pomóc jej w uzyskaniu ludzkiej postaci. Tymczasem w pogoń za uciekinierką wyruszył wysłannik Jego Najsroższej Niemiłosierności niezbyt rozgarnięty, lecz nadgorliwy diabeł Boruta, natomiast Stanisław znów trafił na dwór królewski, na którym zamiast króla niepodzielnie rządził demoniczny ojciec kurator. Komu przypadnie ręka królewny, kto pokona smoka i czy spełni się marzenie diablicy? Czy – jak to w baśniach bywa – wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie?

Opowieść osnuta wokół pradawnych wierzeń, pogańskich bogów i ich ludzkiego wybrańca oraz autentycznych wydarzeń historycznych wczesnego średniowiecza.W magiczny, oniryczny sposób poczętego Bogumiła Wiślanina, syna wojewody Sobiesława, słowiańscy bogowie obdarzają niezwykłą mocą – Bogumił widzi nadchodzącą śmierć. I to właśnie z Bogumiłem wędrujemy po podziemnym królestwie, gdzie poznajemy najbardziej mocarnych bogów i bożków. Świat Welesa – najpotężniejszego władcy widzącego wszystko i wszystkowiedzącego – świat Chorsa, który włada śmiercią i chorobami, świat Wołoszyna – boga wód, świat brzegiń, mamun, chmurników nieuchronnie chyli się jednak ku upadkowi. Nikt już nie chce oddawać czci ani Welewitce, ani Świętowitowi, nikt już nie stawia im pomników. Stary porządek ustępuje miejsca nowemu porządkowi – pogaństwo zostaje wyrugowane, czego ukoronowaniem jest przyjęcie chrztu przez Mieszka, młodego kniazia Polan.

Największy i najbardziej krwawy zryw niewolniczy starożytności rozpoczął się od buntu w 73 r. p.n.e. w szkole gladiatorów w Kapui, mieście nieopodal Neapolu. Siedemdziesięciu ośmiu zbiegów, w tym przywódca buntu – Spartakus, uszło pościgowi i schroniło się w kraterze Wezuwiusza. Dołączali do nich kolejni. Wkrótce armia Spartakusa liczyła kilka tysięcy wojowników, a ich twierdzą stał się wulkan, na którego zboczach pokonali przybyłą z Rzymu armię Imperium. Od tego momentu powstanie zyskało wymiar masowy. Dwa lata wędrowni buntownicy gromili regularne armie rzymskie, grabili i siali terror na niemal wszystkich ziemiach Italii. Imię Spartakusa napawało Rzymian taką samą trwogą, jak przed 150 laty imię Hannibala. Szacowano, że powstańcy są w stanie zdobyć Rzym, nieopodal którego przemaszerowali dwukrotnie. Ostatecznie Spartakusa pokonał nad rzeką Silarus w południowej Italii wyposażony w nadzwyczajne pełnomocnictwa propretor Marek Licyniusz Krassus – najbogatszy człowiek Republiki. Zwycięstwo okazało się kapitałem politycznym. Dekadę później Marek Krassus wspólnie z Gajuszem Juliuszem Cezarem i Gnejuszem Pompejuszem stał się grabarzem rzymskich tradycji republikańskich, a w ślad za tym Republiki. Ustrój niewolniczy przetrwał wszelkie zawieruchy polityczne i wszystkie epoki – co gorsza miewa się dobrze również i dziś.

Historia ziemianina ze Żmudzi, który podporządkowując się ostatniej woli ojca, zmienia plany życiowe. Ale nie jest to prosta opowieść jakich wiele: losy Marka Czertwana zmieniają jego patrzenie na świat, a najlepszyą pointą dla głównego bohatera jest wyszeptana przez Dewajtisa — wiekowy dąb — maksyma o intrygującym znaczeniu...

Córka Stefanii i Waldemara Michorowskich, Anna, wyrasta na piękną, dobrą i szlachetną pannę. Bez pamięci zakochuje się w niej Andrzej Zdobski – lekarz, wychowanek ordynata. Miłosna intryga zagęszcza się, gdy na scenie pojawiają się skrywający wielką tajemnicę nauczyciel Rafał Orczyk i hrabianka Zofia Brochwicz – zazdrosna o urodę i powodzenie Anny. Czy upiory przeszłości staną na drodze do szczęścia? Czy miłość znów zatriumfuje?

Opowieść o potędze miłości, która przemienia zło w nieskończone dobro. Trzecia część Sagi rodu Michorowskich.

W trzecim tomie Anna Rohóczanka kreśli dalsze dzieje Stefci i Waldemara Michorowskich. Pojawiają się także dzieci byłej guwernantki i ordynata – Maciej i Anna. Czy tak jak rodzice będą musieli walczyć o miłość? Czy los oszczędzi im gorzkich doświadczeń? Niech opowieść toczy się dalej...

Anna Rohóczanka – dziennikarka i pisarka, a także autorka sagi – podczas pobytu na Ukrainie natrafiła na tajemniczy pamiętnik... Dzieki niemu poznała prawdziwe zakończenie miłości Stefci Rudeckiej i Waldemara Michorowskiego, bohaterów uwiecznionych na kartach romansu wszech czasów „Trędowata” autorstwa Heleny Mniszkówny. I tak oto znane wszystkim tragiczne i przejmujące dzieje ordynata i guwernantki doczekało się zaskakującego zakończenia.

Pierwsza część, „Stefania. Szczęśliwy powrót Trędowatej”, to opowieść o niszczącej sile zdrady, oszustwa, nienawiści i... triumfie miłości. Ordynat Waldemar Michorowski po śmierci Stefanii Rudeckiej traci sens życia. Zrozpaczony rezygnuje z ordynacji i zamyka się we własnym świecie, wciąż opłakując utratę narzeczonej. Pewnego dnia w pokoju znajduje skrytkę, a w niej korespondencję Stefci i tajemniczej Anny. Kim jest Anna? Jaką rolę odegrała w życiu Stefanii? Ordynat za wszelką cenę postanawia odnaleźć autorkę listów. Obsesyjne poszukiwania przynoszą rezultaty, o jakich Michorowski nawet nie marzył.

Druga część „Sagi rodu Michorowskich”, „Córka Michorowskich”, to historia miłości, o którą warto walczyć do samego końca. Córka Stefanii i Waldemara Michorowskich, Anna, wyrasta na piękną, dobrą i szlachetną pannę. Bez pamięci zakochuje się w niej Andrzej Zdobski – lekarz, wychowanek ordynata. Miłosna intryga się zagęszcza, gdy na scenie pojawiają się skrywający wielką tajemnicę nauczyciel Rafał Orczyk i hrabianka Zofia Brochwicz – zazdrosna o urodę i powodzenie Anny. Czy upiory przeszłości staną na drodze do szczęścia? Czy miłość znów zatriumfuje?

Trzecia część „Sagi rodu Michorowskich – „Rodzeństwo”, to opowieść o potędze miłości, która przemienia zło w nieskończone dobro. Anna Rohóczanka kreśli dalsze dzieje Stefci i Waldemara Michorowskich. Pojawiają się także dzieci byłej guwernantki i ordynata – Maciej i Anna. Czy młodzi – tak jak ich rodzice – będą musieli walczyć o miłość? Czy los oszczędzi im gorzkich doświadczeń?

Opowieść o tym, że nigdy nie wolno rezygnować z poszukiwania miłości, to czwarta część „Sagi rodu Michorowskich” – „Wnuki”. Oczkiem w głowie Stefanii i Waldemara Michorowskich jest ich wnuczka Elżbieta, panna nie tylko piękna, ale także z fantazją i nieokiełznanym temperamentem. Otoczona wianuszkiem wielbicieli uczuciem obdarza przyjaciela z dzieciństwa Pawła, którego matka zmarła, nie wyjawiając tajemnicy pochodzenia syna. Sekret goni sekret, ale miłość – ta czysta i prawdziwa – zwycięża wszystko, mimo że przeszłość nieubłaganie uparcie ściga bohaterów.

Powieść historyczna, której akcja toczy się na przełomie XIV i XV wieku, do 1410 roku. Wtedy właśnie sprzymierzone wojska polskie i litewskie pokonały pod Grunwaldem niezwyciężonej wcześniej armię zakonu krzyżackiego. W tle tych wiekopomnych wydarzeń autor opisuje losy tragicznej miłości Zbyszka i Danusi.

„Ogniem i mieczem” to pierwsza z trzech powieści słynnej Trylogii Henryka Sienkiewicza. Jest rok. Bohdan Chmielnicki, hetman zaporoski, przygotowuje powstanie kozaków przeciw Rzeczypospolitej. Przypadkowo jego życie ratuje młody rycerz, Jan Skrzetuski. Na kartach powieści sosy Chmielnickiego i Skrzetuskiego będą splatały się niejednokrotnie. Skrzetuski z wzajemnością zakochuje się w piękniej Helenie Kurcewiczównie. O jej względy zabiega także Jurko Bohun, zaprzyjaźniony z Kurcewiczami Kozak. Bohun i Skrzetuski biorą udział w wojnie polsko-kozackiej, walczą po przeciwnych stronach. Skrzetuski zostaje bohaterem po brawurowej ucieczce z oblężonego Zbaraża i przedostaniu się do króla z informacją, że twierdza potrzebuje wsparcia. Pisana ku pokrzepieniu serc, wzbudzała czytelnicze emocje zaraz po ukazaniu się i niewiele mniejszą popularnością cieszy się i dzisiaj jako romans historyczny z odniesieniami politycznymi dotyczącymi stosunków polsko-ukraińskich.

Jerzy Michał Wołodyjowski, zwany Małym Rycerzem, pułkownik i znamienity szermierz, zrozpaczony po śmierci ukochanej, wstępuje do klasztoru. Podstępem wyciagają go stamtąd jego przyjaciele: Kmicic, Skrzetuski i Zagłoba. Wołodyjowski do klasztoru już nie wraca, jego powinnością jest służba Polsce, zwłaszcza że wróg znów zagraża Rzeczpospolitej. Pan Wołodyjowski z wzajemnością zakochuje się w Basieńce Jeziorkowskiej, niestety służba nie drużba. Rycerz bierze udział w wojnie przeciwko Turkom i ginie samobójczą śmiercią, broniąc Kamieńca Podolskiego.

Akcja powieści dzieje się na Kresach, w latach 1668–1673, za panowania Michała Wiśniowieckiego.

„Pan Wołodyjowski” to trzecia część pisanej ku pokrzepieniu serc „Trylogii” Henryka Sienkiewicza (poprzednie części to „Ogniem i mieczem” i „Potop”).

Mroźna zima 1655 roku, Żmudź. Do Wodoktów – majątku należącego do rodu Billewiczów – z kompanią przyjeżdża Andrzej Kmicic, chorąży orszański, żołnierz dzielny, o krewkim charakterze. Spotyka tam Oleńkę Billewiczówną, z którą – wedle woli jej dziadka – ma się ożenić. Młodzi przypadają sobie do gustu.

Gorąca głowa rycerza przysparza mu wielkich kłopotów. Pijatyki, hulaszczy tryb życia i niegodziwości, jakich się dopuszczał, zostaną mu kiedyś przez Oleńkę wybaczone, ale hańby i zdrady ojczyzny piękna panna wybaczyć nie może. Wolałaby iść do zakonu, niż zostać żoną zdrajcy!

Na Polskę napadają Szwedzi, Andrzej Kmicic w dobrej wierze ślubuje Januszowi Radziwiłłowi bezwzględne posłuszeństwo. Ledwie rycerz dał słowo, książę okazał się zdrajcą – zawarł bowiem tajny sojusz z królem Szwecji, Karolem Gustawem, oddając Polskę pod szwedzkie panowanie.

W tej sytuacji większość polskich dowódców się buntuje i wypowiada księciu posłuszeństwo, za co zostaje uwięziona. Kmicic – człowiek honorowy i dotrzymujący danego słowa – wbrew sobie, pozostaje wierny Radziwiłłowi, który przekonuje, że ów sojusz podpisał dla dobra ojczyzny.

O tym, że to nie dobro Rzeczpospolitej, lecz prywatne interesy stoją za poczynaniami magnata, Kmicic dowiaduje się przez przypadek od Bogusława Radziwiłła – młodszego brata Janusza. Wymawia wówczas posłuszeństwo Radziwiłłom i pod pseudonimem „Babinicz” postanawia zmyć hańbę, którą skalał własne nazwisko.

Przyłącza się do obrońców Częstochowy. Dzięki niezwykłemu męstwu Babinicza, któremu udaje się wysadzić w powietrze kolubrynę – ogromne działo zagrażające klasztornym murom – atak na Jasną Górę zostaje odparty, a Babinicz (vel Kmicic) obwołany bohaterem nad bohaterami.

W drodze z Częstochowy na Śląsk Kmicic ratuje życie królowi Janowi Kazimierzowi. Potem bierze udział w bitwie o Warszawę. Latem 1657 roku, ciężko rannego kamraci przywożą Kmicica do Lubicza, posiadłości, którą zapisał mu dziadek Oleńki Billewiczówny. Podczas mszy ksiądz odczytuje królewski list przedstawiający wojenne zasługi Babinicza. Tym samym imię Kmicica zostaje oczyszczone. Nic wreczcie nie stoi na przeszkodzie, aby Oleńka wybaczyła Kmicicowi i wyszła za niego za mąż.

Mroźna zima 1655 roku, Żmudź. Do Wodoktów – majątku należącego do rodu Billewiczów – z kompanią przyjeżdża Andrzej Kmicic, chorąży orszański, żołnierz dzielny, o krewkim charakterze. Spotyka tam Oleńkę Billewiczówną, z którą – wedle woli jej dziadka – ma się ożenić. Młodzi przypadają sobie do gustu.

Gorąca głowa rycerza przysparza mu wielkich kłopotów. Pijatyki, hulaszczy tryb życia i niegodziwości, jakich się dopuszczał, zostaną mu kiedyś przez Oleńkę wybaczone, ale hańby i zdrady ojczyzny piękna panna wybaczyć nie może. Wolałaby iść do zakonu, niż zostać żoną zdrajcy!

Na Polskę napadają Szwedzi, Andrzej Kmicic w dobrej wierze ślubuje Januszowi Radziwiłłowi bezwzględne posłuszeństwo. Ledwie rycerz dał słowo, książę okazał się zdrajcą – zawarł bowiem tajny sojusz z królem Szwecji, Karolem Gustawem, oddając Polskę pod szwedzkie panowanie.

W tej sytuacji większość polskich dowódców się buntuje i wypowiada księciu posłuszeństwo, za co zostaje uwięziona. Kmicic – człowiek honorowy i dotrzymujący danego słowa – wbrew sobie, pozostaje wierny Radziwiłłowi, który przekonuje, że ów sojusz podpisał dla dobra ojczyzny.

O tym, że to nie dobro Rzeczpospolitej, lecz prywatne interesy stoją za poczynaniami magnata, Kmicic dowiaduje się przez przypadek od Bogusława Radziwiłła – młodszego brata Janusza. Wymawia wówczas posłuszeństwo Radziwiłłom i pod pseudonimem „Babinicz” postanawia zmyć hańbę, którą skalał własne nazwisko.

Przyłącza się do obrońców Częstochowy. Dzięki niezwykłemu męstwu Babinicza, któremu udaje się wysadzić w powietrze kolubrynę – ogromne działo zagrażające klasztornym murom – atak na Jasną Górę zostaje odparty, a Babinicz (vel Kmicic) obwołany bohaterem nad bohaterami.

W drodze z Częstochowy na Śląsk Kmicic ratuje życie królowi Janowi Kazimierzowi. Potem bierze udział w bitwie o Warszawę. Latem 1657 roku, ciężko rannego kamraci przywożą Kmicica do Lubicza, posiadłości, którą zapisał mu dziadek Oleńki Billewiczówny. Podczas mszy ksiądz odczytuje królewski list przedstawiający wojenne zasługi Babinicza. Tym samym imię Kmicica zostaje oczyszczone. Nic wreczcie nie stoi na przeszkodzie, aby Oleńka wybaczyła Kmicicowi i wyszła za niego za mąż.

Mroźna zima 1655 roku, Żmudź. Do Wodoktów – majątku należącego do rodu Billewiczów – z kompanią przyjeżdża Andrzej Kmicic, chorąży orszański, żołnierz dzielny, o krewkim charakterze. Spotyka tam Oleńkę Billewiczówną, z którą – wedle woli jej dziadka – ma się ożenić. Młodzi przypadają sobie do gustu.

Gorąca głowa rycerza przysparza mu wielkich kłopotów. Pijatyki, hulaszczy tryb życia i niegodziwości, jakich się dopuszczał, zostaną mu kiedyś przez Oleńkę wybaczone, ale hańby i zdrady ojczyzny piękna panna wybaczyć nie może. Wolałaby iść do zakonu, niż zostać żoną zdrajcy!

Na Polskę napadają Szwedzi, Andrzej Kmicic w dobrej wierze ślubuje Januszowi Radziwiłłowi bezwzględne posłuszeństwo. Ledwie rycerz dał słowo, książę okazał się zdrajcą – zawarł bowiem tajny sojusz z królem Szwecji, Karolem Gustawem, oddając Polskę pod szwedzkie panowanie.

W tej sytuacji większość polskich dowódców się buntuje i wypowiada księciu posłuszeństwo, za co zostaje uwięziona. Kmicic – człowiek honorowy i dotrzymujący danego słowa – wbrew sobie, pozostaje wierny Radziwiłłowi, który przekonuje, że ów sojusz podpisał dla dobra ojczyzny.

O tym, że to nie dobro Rzeczpospolitej, lecz prywatne interesy stoją za poczynaniami magnata, Kmicic dowiaduje się przez przypadek od Bogusława Radziwiłła – młodszego brata Janusza. Wymawia wówczas posłuszeństwo Radziwiłłom i pod pseudonimem „Babinicz” postanawia zmyć hańbę, którą skalał własne nazwisko.

Przyłącza się do obrońców Częstochowy. Dzięki niezwykłemu męstwu Babinicza, któremu udaje się wysadzić w powietrze kolubrynę – ogromne działo zagrażające klasztornym murom – atak na Jasną Górę zostaje odparty, a Babinicz (vel Kmicic) obwołany bohaterem nad bohaterami.

W drodze z Częstochowy na Śląsk Kmicic ratuje życie królowi Janowi Kazimierzowi. Potem bierze udział w bitwie o Warszawę. Latem 1657 roku, ciężko rannego kamraci przywożą Kmicica do Lubicza, posiadłości, którą zapisał mu dziadek Oleńki Billewiczówny. Podczas mszy ksiądz odczytuje królewski list przedstawiający wojenne zasługi Babinicza. Tym samym imię Kmicica zostaje oczyszczone. Nic wreczcie nie stoi na przeszkodzie, aby Oleńka wybaczyła Kmicicowi i wyszła za niego za mąż.

Mroźna zima 1655 roku, Żmudź. Do Wodoktów – majątku należącego do rodu Billewiczów – z kompanią przyjeżdża Andrzej Kmicic, chorąży orszański, żołnierz dzielny, o krewkim charakterze. Spotyka tam Oleńkę Billewiczówną, z którą – wedle woli jej dziadka – ma się ożenić. Młodzi przypadają sobie do gustu.

Gorąca głowa rycerza przysparza mu wielkich kłopotów. Pijatyki, hulaszczy tryb życia i niegodziwości, jakich się dopuszczał, zostaną mu kiedyś przez Oleńkę wybaczone, ale hańby i zdrady ojczyzny piękna panna wybaczyć nie może. Wolałaby iść do zakonu, niż zostać żoną zdrajcy!

Na Polskę napadają Szwedzi, Andrzej Kmicic w dobrej wierze ślubuje Januszowi Radziwiłłowi bezwzględne posłuszeństwo. Ledwie rycerz dał słowo, książę okazał się zdrajcą – zawarł bowiem tajny sojusz z królem Szwecji, Karolem Gustawem, oddając Polskę pod szwedzkie panowanie.

W tej sytuacji większość polskich dowódców się buntuje i wypowiada księciu posłuszeństwo, za co zostaje uwięziona. Kmicic – człowiek honorowy i dotrzymujący danego słowa – wbrew sobie, pozostaje wierny Radziwiłłowi, który przekonuje, że ów sojusz podpisał dla dobra ojczyzny.

O tym, że to nie dobro Rzeczpospolitej, lecz prywatne interesy stoją za poczynaniami magnata, Kmicic dowiaduje się przez przypadek od Bogusława Radziwiłła – młodszego brata Janusza. Wymawia wówczas posłuszeństwo Radziwiłłom i pod pseudonimem „Babinicz” postanawia zmyć hańbę, którą skalał własne nazwisko.

Przyłącza się do obrońców Częstochowy. Dzięki niezwykłemu męstwu Babinicza, któremu udaje się wysadzić w powietrze kolubrynę – ogromne działo zagrażające klasztornym murom – atak na Jasną Górę zostaje odparty, a Babinicz (vel Kmicic) obwołany bohaterem nad bohaterami.

W drodze z Częstochowy na Śląsk Kmicic ratuje życie królowi Janowi Kazimierzowi. Potem bierze udział w bitwie o Warszawę. Latem 1657 roku, ciężko rannego kamraci przywożą Kmicica do Lubicza, posiadłości, którą zapisał mu dziadek Oleńki Billewiczówny. Podczas mszy ksiądz odczytuje królewski list przedstawiający wojenne zasługi Babinicza. Tym samym imię Kmicica zostaje oczyszczone. Nic wreczcie nie stoi na przeszkodzie, aby Oleńka wybaczyła Kmicicowi i wyszła za niego za mąż.

Głównym wątkiem powieści jest miłość Winicjusza i Ligii. Należą oni do dwóch odrębnych światów: Winicjusz jest patrycjuszem rzymskim, Ligia zakładniczką pochodzącą z barbarzyńskiego plemienia Ligów, a także chrześcijanką. Wątek miłosny posiada liczne zwroty akcji: ucieczkę Ligii, jej poszukiwania przez Winicjusza, próbę porwania, przemianę Winicjusza i przyjęcie przez niego chrztu, wreszcie uwięzienie i cudowne ocalenie na arenie. Historyczny wątek powieści skupia się na osobie rzymskiego cesarza Nerona, a także na prześladowaniach i szerzeniu się wiary chrześcijańskiej. Istotną dla utworu postacią jest Petroniusz – rzymski patrycjusz, bliski doradca Nerona, wyrocznia smaku i elegancji, będący w powieści symbolem odchodzącej kultury antycznej. Balansujący na krawędzi życia i śmierci, krytykuje pomysł cesarza i przegrywa. Tak jak zaczął, kończy akcję, umierając samobójczo w ramionach ukochanej Eunice. Najbardziej tragiczną i jednocześnie komiczną postacią jest Chilon Chilonides. Nie ma zasad moralnych i jest gotów sprzedać niewinnego. Jednak i w nim zachodzi poważna zmiana, na końcu umiera na krzyżu w obronie tych, których wydał – chrześcijan. Punkt kulminacyjny stanowi walka Ursusa z turem. Pokonanie zwierza oznacza szczęśliwe zakończenie wątku miłosnego. Odtąd Ligia, Winicjusz i Ursus są pod opieką ludu rzymskiego. Ten moment symbolizuje także odwrót sympatii Rzymian od Nerona i zwrócenie się ku chrześcijanom. (Wikipedia)

Powieść przygodowa dla młodzieży Henryka Sienkiewicza publikowana w odcinkach w latach 1910–1911 w dzienniku „Kurier Warszawski”, wydana w 1911 w Warszawie w wydawnictwie „Gebethner i Wolff”; przełożona na 21 języków (1985), stała się międzynarodowym bestsellerem.

Współczesna baśń o kobiecie, której magiczna aplikacja w telefonie odmieniła życie.

Jennifer Sharpe – 39-letnia rozwódka zdana na własne siły, matka dwóch chłopców, z pełnoetatową, ogromnie stresującą pracą i zarobkami niewystarczającymi na zaspokojenie potrzeb dzieci oraz właścicielka kota nieustannie rzygającego na kanapę – marzy o tym, żeby się spełnić we wszystkich dziedzinach życia. Wie jednak, że tego marzenia nie da się zrealizować. Pewnego dnia w jej telefonie komórkowym zostaje zainstalowana tajemnicza aplikacja. Od tej pory Jennifer może być w dwóch, a nawet w trzech miejscach jednocześnie, dzięki czemu w szybkim tempie staje się supermamą, superpracownicą i superkochanką. Marzenie się spełniło, ale czy Jennifer Sharpe będzie musiała za to zapłacić? Czy może magiczna aplikacja na zawsze ją odmieni (i uszczęśliwi)?

„Co by było, gdyby” jest zabawne i wzruszające. Przeczytałam z niekłamanym zachwytem.

Gretchen Rubin

autorka „The Happiness Project”,

bestsellera nr 1 z listy „New York Timesa”

Prowokująca do przemyśleń błyskotliwa satyra na współczesne macierzyństwo podana w lekkiej formule. Bawi i intryguje. Genialna książka.

Christina Baker Kline

autorka „Sierocych pociągów”

Z fantazją zaginając czasoprzestrzeń, Wicoff spełnia marzenia każdego rodzica

Syzyfowe prace

– ta powieść Stefana Żeromskiego (opublikowana pod pseudonimem Maurycy Zych – pierwszy odcinek ukazał się 7 lipca 1897 w dzienniku „Nowa Reforma” – jest sfabularyzowanymi wspomnieniami autora z lat dzieciństwa i młodości. Przedstawia szkołę w Królestwie Polskim podczas zaborów i walkę polskiej młodzieży z rusyfikacją.

Szczera zwierzenie zwykłych ludzi o rodzących się uczuciach, miłości i to nie tylko do życiowych partnerów, lecz także dzieci, rodziców. Barwne i autentyczne historie, które bawią, pocieszają i wzruszają.

Obie ulepione ze słabości: do kanapy, do rodziny, do prysznica, który oczyszcza z codziennych strachów. Już nic nie muszą: nie muszą wygłaszać poglądów i nie muszą ich nie wygłaszać, nie muszą być śliczne ani dobrze wypaść, nie muszą wypowiadać złotych myśli, ba! w ogóle mogą

z zachwytem pomilczeć. Chcą natomiast: kochać, dbać o przyjaciół, pielęgnować umysł, żeby jak najdłużej cieszyć się życiem i nie być ciężarem dla otoczenia. „Romans w papilotach” to lektura rozrywkowa, mądra, refleksyjna i... pozwalająca uwierzyć, że wiek nieodwracalnie dojrzały to nie koniec świata, lecz początek przygody.

„Romans w papilotach” to trzecia część korespondencji Marii Biłas-Najmrodzkiej i Elżbiety Narbutt. Poprzednie to „Romans w papilotach” i ”Żaba w papilotach”. Książki można czytać w dowolnej kolejności.